pənah

is. <fars>

1. Sığınma, birinin yanına qaçıb ondan himayə və kömək istəmə. Pənah etmək (eyləmək) – 1) özü üçün sığınacaq etmək, məskən etmək. Aləmin dərdü qəmindən xəbərin yox, Seyyid; Mən ki meyxanəni illərdi pənah eyləmişəm. S. Ə. Şirvani; 2) bax pənah aparmaq. Pənah gətirmək (aparmaq) – bir adamın yanına, bir yerə sığınaraq ondan imdad, sığınacaq istəmək. . . Züleyxa çəkdiyi məşəqqətlərdən cana gəlib, öz qardaşlarının evinə pənah gətirdi. C. C.. Pənah yeri – sığınacaq, pənahgah. <Köçəri quşların> bütün pənah yerləri bağların qaratikan çəpərləri idi ki, orada az-çox yem tapa bilirdilər. S. S. A..

2. məc. Himayəçi, arxa, dadaçatan, istinadgah, pənahgah. Səməd üzünü Məşədi Heydərə tutub, qaş-göz elədi və Nadiri göstərərək belə bir qüvvətli pənahı olduğunu işarə etdi. B. T.. Pənah çıxmaq – himayəsi altına almaq, qayğısını çəkmək. <Zeynəbə Qara Kərəmoğlu> bir qardaş, bir ata kimi pənah çıxdı, işə çəkdi, uşaqlarını kolxoz bağçasına aldı. M. İ.. Pənah olmaq – 1) imdadına çatmaq, kömək etmək; 2) bax pənah çıxmaq. Pənahında saxlamaq – himayə etmək, himayəsində saxlama, qayğısını çəkmək; qorumaq, hifz etmək. Hərami qaşların fitnədir karı; Onu pənahında saxlaya tarı. Q. Z.. <Şamama Cadu:> Allah səni öz pənahında saxlasın, cavan qəddini yerə vurmasın. Ə. H.. // məc. Ümid, dayaq. Qarı öz yeganə pənahı nəvəsini bir parça çörəkpulu üçün yenə də bazara yola salmaq istəyirdi. S. R.. Körpələrin pənahısan; Anaların gözü səndə. N. R..